สิ่งมีชีวิตที่หาเหตุผลรองรับการกระทำได้เก่งที่สุดในเอกภพ

เพื่อนในโลกไซเบอร์คนหนึ่ง เปรยให้ยินว่า  "รักเธอ กอดคนอื่น"    (มล.  มันไม่ได้รักผมหรอก)

เลยไปลองค้นเนตดู  อ้อ เป็นข้อเขียนของ ปราย พันแสง นี่เอง


๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓


มนุษย์เราอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวในโลก
ที่หาเหตุผลมารองรับการกระทำของตัวเองได้เก่งที่สุด
ไม่ใช่สัญชาติญาณการเอาตัวรอดอย่างแน่นอน
เพราะบางอย่าง เรารู้ดีว่าทำแล้ว "รอดยาก"
แต่ก็ยังอยากทำ อยากได้มา
วอลเลซ สตีเว่นส์ มหากวีชาวอเมริกันเรียกมันว่า
"การค้นหาที่พึ่งพาของหัวใจ"
ยังผลให้บางคนเล่นสเก็ต บางคนหวีผม บางคนเต้นรำ
สุขสำราญในการทำในสิ่งซึ่งต่างๆกันไป

แต่ในบางครั้งคราวชีวิตของคนเราก็ยุ่งยาก
ผู้หญิงคนที่ชอบเต้นรำอาจจะต้องลำบากลำบน
ไปหัดเล่นสเก็ตกับเขาบ้างก็ได้
หากว่ามันทำให้เธออยู่บนโลกนี้ได้อย่างเบิกบานสำราญใจกว่า
อาจไม่เลวร้ายอะไร หากเธอได้ค้นพบสิ่งใหม่ว่า
นอกลานเต้นรำออกไป
โลกเรามีที่พึ่งพาของหัวใจซุกซ่อนอยู่อีกมากมาย

เมื่อรักใครคนหนึ่ง
จึงไม่สำคัญเลยว่าเราจะได้กอดกันหรือไม่
ความรักบางอย่างในชีวิตคนเราเอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้
เหมาะสำหรับเอาไว้มองดู..ไว้ชื่นชมอยู่ไกลๆ

ดวงไฟประภาคารสวยล้ำค่า

ยามที่เราล่องเรืออยู่ในทะเลลึกจนหาทางกลับไม่ได้

แต่เราจ้องดูดวงไฟ เพียงให้รู้ว่าควรเดินหน้าไปทิศทางใด
ใช่ว่าเราจะต้องเบนหัวเรือ
เพื่อมุ่งไปจอดเทียบท่าหน้าประภาคารเสียเมื่อไหร่

ได้รักเธอ..ประภาคารก็ดูสวยดี
คนที่ฉันกอดได้ ก็ทำให้รู้ว่าโลกนี้สดชื่นสว่างไสว …
อย่าสนใจเลยนะคนดีว่ารักเธอแล้วฉันคนนี้จะกอดใคร...
แค่เชื่อว่าฉันรักเธอตลอดไป…เพียงพอแล้ว!!


"ปราย พันแสง"