กลอนโรงเรียน

เรือลำน้อยลอยโต้กระแสคลื่น

ทุกวันคืนฝ่าขวากความยากเข็ญ

"อุดมการ" คือหน้าที่ที่จำเป็น

หวังศิษย์เห็นค่านิยมความเป็นครู

เช้าขึ้นมาใส่หน้ากากเป็นยักษ์มาร

ทั้งอาจหาญถือไม้เรียวเดี่ยวหรือสอง

ให้เด็กกลัวเล่นใจเต้นเหมือนดั่งกลอง

เป็นมาตรของครูเก่าเฝ้าอบรม

สมัยฉันครูนั้นกลับเปลี่ยนไป

เป็นผู้ให้ผู้รับผลัดกันหา

ให้เด็กออกความเห็นเป็นเวลา

ช่วยนำพาก้าวสู่ประตูชัย

เด้กน้อยกระจ้อยจิต

ตัวนิดนิดน่าสงสาร

ผอมโซซี่โครงบาน

สู้ซมซานสู่โรงเรียน

นี่ละประชาบาล

วางพื้นฐานอ่านขีดเขียน

มากนายหน่ายวกเวียน

หมาตามเกวียนก็ดุจกัน

โรงเรียนเราเขาว่ามีเสรีภาพ

ฉันไม่ทราบเขาเอาไปไว้ที่ไหน

แล้วก็บอกว่ามีประชาธิปไตย

เอ๊ะนี่มันอยู่หนไหนใครบอกที

การศึกษาพาเยาวชนฉลาด

แต่ก็ขาดความเท่าเทียมในทุกที่

คนมีมากเรียนมาก ถ้าอยากมี

คนไม่มีเรียนน้อย ด้อยพัฒนา

เอาเหตุผลออกมาแจงแปลงเป็นเถียง

ว่าขึ้นเสียงเถียงครูมิรู้หาย

ยุคประชาธิปไตยที่บานปลาย

มันเป็นได้แค่ข้อเขียนสำเนียงคน

น้ำตานองมาหาพ่อที่บ้านเก่า

แล้วเล่าความตามจริงที่ได้รู้

ลูกแพ้เขาแพ้อำนาจที่เฟื่องฟู

สอบเป็นครูไม่ได้อาลัยจริง

คัดลอกจากสมุดจดเล่มเล็กเก่าเก็บ